A-groep:
Patrick Heijnen-Marc Naalden: 0-1.
Patrick leek aanvalskansen op de A-lijn tegen Marc te hebben, Marc kon dit maar net redden, maar trok daarna ten aanval op de andere kant van het bord en Patricks torens konden niet op tijd terug naar huis om de witte koning te verdedigen.
Ted van Eck-André van de Laar: 1/2-1/2.
Na een wat onregelmatige opening met weinig ruil werden in het middenspel alle stukken geruild. André bood toen remise aan en dit werd door Ted uiteraard geweigerd. Uiteindelijk werd het pionneneindspel toch remise.
Pieter de Nijs-Hans Ravestein: 1-0.
Albin’s gambiet in de opening, legde Hans achteraf fijntjes uit. Pieter had er nog nooit van gehoord en klooide maar wat aan in die opening. Kwam wel 2 pionnen meer te staan, was er meteen weer een kwijt en stond in het middenspel slechter met een dubbelpion op de F-side. Hans kreeg zoiets over zich van: “Ik tets Pieter wel van het bord” (op zijn Ted’s), maar had buiten waardje Pieter gerekend. Toen we eenmaal flink aan de bak waren gegaan met diverse Bollekes en droge, witte wijnen begonnen de stukken bij Pieter ineens een stuk beter te staan en kreeg hij in het eindspel ook verdubbelde torens, die beter bleken dan de Ravensteintjes en de gewonnen pion in de opening ging promoveren.
B-groep:
Pierre Bol-Bart van Oosterhout: 0-1.
Bart kwam heel slecht uit de opening en Pierre speelde prima. Bart won wel een pion, maar bleef positioneel slechter staan. Maar Pierre verspeelde in het middenspel zijn dame tegen een paard en dat was iets teveel van het slechte.
Joey Wattimena-Frank Rockx: 1/2-1/2.
Wit kwam iets beter uit de opening, aangezien de zwarte koning nog vaststond. Uiteindelijk konden beide kanten rokeren en na wat ruil ontstond er een redelijke remise-stelling. Dit leek toch gewonnen te zijn voor zwart, maar kostte Frank te veel rekenwerk, waarna beiden akkoord gingen met remise.
Ron Höfer-Jacques Smits: 1-0.
Het konings-gambiet werd beantwoord met een Falkbeer-tegengambiet. Er ontstond een stelling met vele mogelijkheden. Optisch leek het goed voor zwart, maar wit had veel venijn in zijn stelling ingebouwd. Een te optimistische uitval van zwart werd prima beantwoord en de partij was daarmee beslist.
De spannendste partijen “by far” deze avond vonden plaats aan dezelfde tafel: Ron-Jacques en Pieter-Hans.