Roosendaalsch Schaak Genootschap

Zoals bekend vormde een opera de aanleiding tot de onafhankelijkheid van België. Onlangs leek een songfestival de instorting van het Koninkrijk der Nederlanden te bezegelen. Mijns inziens duidt dat op een verschil in niveau, maar ook wanneer sommigen denken dat de wereld vergaat, kun je nog steeds gewoon een goede partij schaken.  

Vorig jaar bestond de Nederlandse Schaakbond 150 jaar. Om dit te vieren werden Nederlandse clubs uitgenodigd om “iets “te doen met het thema “Schaken zonder grenzen”. Wij hebben toen samen met De Raadsheer een interland georganiseerd in Zundert, een plezierige match tegen de spelers van  Brasschaat. Die match eindigde in een gelijkspel. De beker hebben wij ruimhartig meegegeven naar België onder de plechtige belofte dat we hem weer terug zouden komen halen. Op 11 mei vond de returnmatch plaats.

De aanmeldingen aan Nederlandse kant vielen dit jaar wat tegen, zodat we moesten schuiven met de deelnemers. Enige Nederlanders die bij Brasschaat spelen, werden alsnog tot vertegenwoordigers van hun vaderland omgekat. Zoiets was vorig jaar ook het geval (toen was de oprechte verzekering dat je van Belgisch bier houdt voldoende om voor Brasschaat uit te komen). Het tekent de sfeer dat niemand daar moeilijk over doet.

Wij werden vorstelijk ontvangen: uitstekende accommodatie, een ruim assortiment broodjes,  gratis koffie, fris en bier. Van dit laatste hebben wij – geheel tegen de Nederlandse landsaard in – niet eens grof misbruik gemaakt.
Toen de partijen startten kwam er snel tekening in de strijd. Dat wil zeggen: enkelen van ons werden vlot van het bord geveegd. De verslagenen koesterden zich in het lentezonnetje en verklaarden desgevraagd dat dit verlies een bewuste keuze was om zo de medespelers tot een topprestatie te dwingen.  Er bestaat al een theorie van de remmende voorsprong, dus dan moet dit wel de theorie van de accelererende achterstand zijn, want inderdaad keerden de kansen, gingen we lange tijd gelijk op en trokken wij in de eindspurt aan het langste eind. Daarbij moet worden vermeld dat 2 ½ punten werden binnengebracht door de omgekatte Nederlanders-in-Belgische-dienst-die-toch-voor-Nederland-speelden aan bord 2 tot en met 4.
De beker schittert thans in De Veestallen en zal op een nauwkeurig te bepalen moment verhuizen naar Zundert, in afwachting van de volgende interland.

Een zeer speciale vermelding verdient Cesar de Cock die op 98-jarige leeftijd zijn laatste partij speelde (een prima remise) en daarna nog geruime tijd de andere partijen aandachtig volgde. Op mij maakte hij de indruk dat er misschien nog wel een paar laatste partijen komen. Een indrukwekkend voorbeeld voor allen!  

De volledige uitslag is met enige moeite gereconstrueerd (de Nederlanders hadden wit aan de oneven borden).      

Brasschaat RSG / De Raadsheer
1 Jan de Weerd – Niek Oostvogels 1/2 – 1/2
2 Guy Baete – Angelique vd Graaf 0 – 1
3 Bas Leyssens – Oliver de Hert 1/2 – 1/2
4 Dave Remijsen – André vd Graaf 0 – 1
5 Willy Verleye – Marc Naalden 1 – 0
6 Wilfried Gys – Johan Goorden 1 – 0
7 Marc Verstrepen – Ted van Eck 0 – 1
8 Dirk Heyman – Jos van Ginneken 1 – 0
9 Geert Heyman – Jacques Smits 1 – 0
10 Pol Laporte – Jan Vriends 0 – 1
11 Koen van Deynse – Nico Kloosterboer 0 – 1
12 Dirk Tegenbosch – Willem de Kort 0 – 1
13 Paul Jacobs – Ben Cartens 1 – 0
14 Maarten de Raedemaeker – Hans Ravestein 1 – 0
15 Leo Geylen – Henk van Houten 1/2 – 1/2
16 Johan Vanonckelen – Glenn Jacobs 0 – 1
17 Leo Vinck – Viktor Boekestijn 0 – 1
18 Cees Boersma – Roel van Bezouw 0 – 1
19 Jan de Cap – Sylvester Aartsen 1 – 0
20 Cesar de Cock – Marjolein 1/2 – 1/2
9 – 11

RSG – Eeuwig Schaak 8 april 2024.

Arco speelde weer eens mee en wel op het eerste bord. We kunnen wel stellen dat hij de hele partij boven lag en soeverein het punt binnen haalde. Ron speelde solide op het 3e bord bord en het werd een keurige remise.  Zoals veel ouderen hadden we grote moeite met het instellen van de klokken, ondanks de hulp van Ted ging dat toch fout. Nico die meestal zijn beschikbare tijd hard nodig heeft bekende na zijn partij tegen Kees dat hij, min of meer door eigen schuld, met een increment van 7 seconden had gespeeld. Dit verklaarde deels zijn verlies , maar ook zijn record tegen zijn opponent is niet best. Om voor de 4e keer zwart te ontwijken had ik mijzelf achter het 4e bord geplaatst en dacht het varkentje wel te kunnen wassen tegen John met een door mij al talloze malen gespeelde opening. Met veel gepriegel stond het gecompliceerd, maar volgens mij goed. Ik besloot het briljant af te maken met een loperoffer, maar zag direct al dat het niet klopte. Wat over bleef was 2 pionnen tegen een stuk en spel. Na enkele zetten dreigde ik nog een 3e pion te winnen en bood remise aan, wat geaccepteerd werd. 2- 2.

We eindigden in de middenmoot met allemaal uitslagen van 2- 2 of een halfje er boven of er onder, dus eigenlijk een leuke gelijkwaardige competitie.

Allemaal bedankt! En tot volgend jaar.

Cappie

(tegelijkertijd werd er in het café nogal rumoerig een voetbalwedstrijd gevolgd. Een of andere club uit Tilburg, denken wij. Niet veel soeps hoor, ook daar gelijkspel)

Het ging wel ergens om, de laatste ronde in de groep 5J. Niet voor RSG, wij hadden ondanks onevenwichtig spel een comfortabele middenpositie in de ranglijst veiliggesteld. Maar onze tegenstander Staunton moest winnen om niet te degraderen en in dat geval waren onze concullega’s van De Pion de sjaak. En bij gelijkspel ook.
De Pion was al klaar, dus moest de verwikkelingen in De Veestallen lijdzaam afwachten.

Ons bewust van de zware verantwoordelijkheid die op onze schouders rustte, begonnen wij aan de klus, zonder Marc die voorrang gaf aan de brede educatie van kindertjes in Breda.
Staunton had de allersterkst denkbare opstelling gemobiliseerd en zelfs een speelster uit het verre buitenland gecontracteerd. Ze traden aan in clubtenue: T-shirts en jacks met clublogo. Doordoor niet geïmponeerd en in de wetenschap dat sommige van onze toppers hun persoonlijke score graag nog wat zouden opvijzelen, zagen wij de ontwikkelingen met vertrouwen tegemoet. 

Dit vertrouwen leek echter overdreven. Was ons huisje dan toch van stro gebouwd?
Onze topscorer Arco verloor snel, Hans stond wat minder. Van de andere borden viel toen nog niet veel te zeggen. Toen Bas (naast gewaardeerd lid van RSG ook captain van het Pionteam) eens een kijkje kwam nemen was het al een ravage: Jan was niet fit en verloor na een misrekening in het middenspel, Hans moest in verlies berusten en alleen Jacques redde voorlopig de eer met een remise. De mannen van Staunton lieten bier en bitterballen aanrukken. Op de resterende borden was het min of meer gelijk, maar daar zou voor hen genoeg uit te halen zijn voor winst.

Dat klopte: In een stelling waarin geen van beiden iets kon doen zonder tegen een nul aan te lopen moest Ted in remise berusten. Pieter leek eerst wat beter te staan, maar het eindspel was potremise. Staunton had al gewonnen, maar André en Nico waren nog bezig aan een opmerkelijk slot. André bood remise aan, maar zijn tegenstander weigerde. De tegenstander van Nico bood onmiddellijk daarna remise aan, maar Nico weigerde. Nico had gelijk, want hij schoof het eindspel met pion meer vlekkeloos uit. De tegenstander van André had geen gelijk: André nam het initiatief een won de partij in grootse stijl. Dus toch nog 3 ½ – 4 ½ Wij blijven in de vijfde klasse en overwegen ook een clubtenue aan te schaffen. Dat worden gebreide mutsen met de tekst Serieus Gezellig! Of bretels met het portret van Ampie.
Van het diner na afloop zal niet iedereen zich meer iets herinneren, maar het was voortreffelijk.

De avondcompetitie spoedt zich ten einde. De voorlaatste match was tegen De Baronie, de club waartegen het zaterdagteam een onfortuinlijke nederlaag had geleden.  Captain Hans had op kundige wijze een team samengesteld dat erop gebrand was die schande uit te wissen. In Breda  mochten ze niet te lang van hun victorie genieten, dat leidt maar tot misplaatste zelfvoldaanheid.

In de zaal waren nog 70 (!) schakers aan de gang, waarvan vier onze tegenstanders – maar geen bekenden van de vorige keer, deze Bredaders hielden zich wijselijk schuil.

Ron opende de score, weliswaar met een nul, omdat hij zijn tegenstander met zijn paarden de stelling binnen liet daveren, maar de boodschap aan de teamgenoten was direct duidelijk: verliezen was geen optie meer. Ik kwam in een opening die ik de laatste 40 jaren niet meer gezien heb en vermoedde rond de tiende zet dat ik ging verliezen. Ik had echter wel een kleinigheidje in de stelling verstopt en dit leverde me een stuk voor twee pionnen op. Geheel tegen mijn gewoonte speelde ik het resterende eindspel foutloos uit: 1-1.

André leek ondertussen wat ongunstig te staan, maar ook hij had wat listen achter de hand. Bij Jacques stond het bord nog helemaal vol en beide spelers hadden veel tijd gebruikt. Wat later kon André de zege en bijbehorende ratingpunten incasseren: de tegenstander speelde ineens veel te snel en had de boobytraps over het hoofd gezien: 1-2 voor ons.

Jacques hield ondertussen de vele kijkers geboeid door lange tijd dicht langs de afgrond te scheren. Bij bier, wijn en pinda’s (geen bitterballen in Breda, toch een minpuntje) rekenden wij mee en zagen tal van varianten die tot verlies van Jacques konden leiden. Ongetwijfeld allemaal foute varianten. Een matdreiging, gevolgd door kwaliteitsverlies en een moeilijk pionneneindspel werden door Jacques onverstoorbaar gepareerd en als Houdini in zijn beste dagen wist hij zich los te wringen en sleepte de remise en daarmee de matchwinst binnen.

 Baronie E  –  RSG A 1 ½ – 2 ½.

De laatste ronde spelen we thuis op 8 april tegen Eeuwig Schaak. De kopgroep is in zicht, het peloton achter ons kan misschien nog aansluiten.    

De plotselinge sprong in onze ratings is in ieder geval niet terug te voeren op de match tegen De Baronie 2. Met een kleine nederlaag (4 ½ – 3 ½ ) werden we naar huis gestuurd. Spijtig en misschien onnodig, maar ook weer geen ramp: promotie en degradatie zaten er toch al niet in.  

Het was prachtig weer, de terrassen op de Ginnekenmarkt deden goede zaken. Echt weer om binnen te gaan zitten met een gezelschap heren op leeftijd om houtjes te gaan verzetten.
De Baronie is natuurlijk een eerbiedwaardige club, waar zelfs een laan, een gebied en een voetbalclub naar vernoemd zijn. En waar we nog wat oude bekenden troffen.
De locatie is ruim, licht en aangenaam.
Over de match: Marc en Arco scoorden beiden fraaie overwinningen met aanvalspartijen in grootse stijl. André, Suus en Jan hielden soeverein remise.

Tot zover het goede nieuws.

Ted overkwam een bedrijfsongeval in de opening, Nico in een gevorderde fase in de partij. Dat kan wel eens gebeuren. Alleen als we allemaal betere zetten doen winnen we.
Ik tartte het noodlot door een Boedapester gambiet te spelen tegen een Hongaarse schaker (“nou, u durft!”) en dat leek nog even goed te gaan, maar liep uiteindelijk ook fout af.
Voor straf had Ampie geen eten voor ons…

Voordat ons avondteam in het strijdperk trad, vertelde ik dat onze tegenstander Staunton 1 plaats boven ons stond met 1 matchpunt meer en ook 1 bordpunt meer. Jan zei dat dat aan het einde van de avond anders zou zijn. Mooi niet, het is nog steeds zo.

Dan de strijd. Met een schuin linkeroog kon ik zien dat Jan een geweldige aanval opzette die snel doorsloeg. De tegenstander gaf op en ik hoorde Jan zeggen dat het inderdaad volledig uit is. En daar had hij dan weer helemaal gelijk in. Met een schuin rechteroog kon ik zien dat Suus het in eerste instantie niet makkelijk had en een pion achter kwam te staan. Hij rechtte de rug, en met een wit wijntje als inspiratiebron, ging hij in de slag. Won de pion terug en zijn tegenstander accepteerde zijn remise aanbod met graagte. Van de partij van Sylvester heb ik niet veel meegekregen. Wel heb ik minstens 2x gehoord dat nu de situatie weer heel anders was. Het een en ander resulteerde in remise. Ikzelf stond na de opening iets beter, mijn tegenstander verdedigde zich goed met heel creatieve zetten. Ik kreeg geen vat op hem. Geleidelijk werd mijn stelling slechter en de zijne beter. Ik verloor de kwaliteit en in opperste schaak blindheid gaf ik ook nog een stuk weg. Toen stond er 2-2 op de borden.

Jacques 

Ons thuishonk De Veestallen was afgeplakt en gecapitonneerd met het oog op de bloedige strijd tegen Middelburg 1. Misschien speelde ook Carnaval en de daarbij vrijkomende lichaamssappen en alcoholica een rol in de bescherming van het interieur.

De speelzaal was warm genoeg en met het oog op de benodigde ellebogentolerantie waren de tafels iets anders ingedeeld dan anders: een rij tafels voor de borden 1 tot en met 3 en een rij voor de borden 4 tot en met 8. Of het door deze indeling kwam, door aardstraling, een geheim chemisch wapen (novitsjok op de klokken?) of door andere duistere factoren, het verschil tussen beide rijen bleek stuitend.

Middelburg stond zaterdagochtend samen met RSG aan de leiding, evenveel matchpunten en slechts een half bordpunt meer. Al misten wij Marc en Nico, op papier waren de teams gelijkwaardig, dus we rekenden op een scherpe, gelijk opgaande strijd. Aan de eerste borden kweten onze spelers zich voorbeeldig van hun taak. Jan moest vroegtijdig in remise berusten vanwege fysiek malheur, maar Arco speelde aan bord twee een dynamische partij die laat in de middag in een (plus)remise eindigde en Ted veroverde materiaal en tikte in het verre eindspel secuur het punt binnen. 

Tot zover het goede nieuws.

Bovenstaande scores vielen toen het drama zich al voltrokken had. Aan de lagere borden was het een ravage. De stelling van Hans stortte in op h6, die van mij op h3, Suus vergat bij een ruil terug te ruilen, de partij van André ging langzaam verloren en alleen Jacques wist ondanks materiaalverlies nog lang partij te bieden, maar moest uiteindelijk ook capituleren.

RSG 1 – Middelburg 1     2-6
Ons past nederigheid.

De landelijke media lieten het weer lelijk lieten afweten bij wat toch een sportieve ontmoeting van formaat mag heten in de Klasse 5J, de Poule des Doods. Daarom hier alsnog een verslag van de match De Zwarte Dame 1 – RSG, een match die de geschiedenis in zal gaan als “De Kruininger Clash”:

De telefoons waren buiten werking gesteld, het moreel was hoog.  Opgewekt en ruim op tijd namen wij plaats in de verkeerde speelzaal – vermoedelijk was hier sprake van een poging ons op een dwaalspoor te brengen. Toen er ook nog een team uit Bergen op Zoom naar opponenten liep te zoeken, werd ons duidelijk waar de tegenstander zich verschanst had en kon de strijd beginnen.

Na twee uur spelen was er nog niet veel tekening in de strijd. Jan vloog naar goed gebruik zijn tegenstander met alle beschikbaar materiaal naar de strot. André had een pion als verkenner het verre middenveld in gestuurd en kreeg daarmee een flinke voorsprong in ruimte en tijd. Arco bouwde rustig aan een overwicht. Verder was er nog weinig van te zeggen.

Marc kwam in een kansrijk eindspel, maar moest na bijna drie uur spelen in remise berusten. Er had meer in gezeten, maar dat gold ook voor zijn tegenstander. Dan is remise zo gek nog niet.
Op dat moment waren er worst en kipkluifjes en begon het Grote Scharrelen: men staat op van zijn bord, peilt de stellingen aan de overige borden en aan de hand daarvan de eigen kansen. Hans droeg hieraan bij met een remiseaanbod, wat na consultatie van de teamleider werd geweigerd.
 
De beslissingen begonnen elkaar toen op te volgen: Ted moest de vlag strijken na een gecompliceerde partij. Ik kwam goed uit de opening en verknoeide het nu eens niet. We bleven dus een puntje voor.
Hans vuurde inmiddels een spervuur van remiseaanbiedingen op zijn tegenstander af, maar kwam steeds minder te staan. André haalde het punt binnen, Arco even later ook. Hans moest uiteindelijk opgeven en Nico haalde ruim op tijd een comfortabele remise.

Tegen een team dat per bord gemiddeld 50 ratingpunten meer had, is een 5 -3 winst een fraaie prestatie, waarmee wij knorrend van tevredenheid huiswaarts keerden.
Op 3 februari komt Middelburg op bezoek, medekoploper met een half bordpuntje meer. De messen zijn geslepen!

Met enige moeite had Captain Hans een team weten te formeren voor de avondcompetitie, waar het puikje van het Brabantse Schaakwezen het strijdperk betreedt. Toch slaagde hij erin een team met zeer ruime levenservaring bij elkaar te krijgen. Die ervaring bleek onder andere uit de repertoirekeuze van de samenzang op de heenweg, waar de gouden hits van de Selvera’s, de Spelbrekers en andere toppertjes door de auto schalden. Hiermee zette ik mijzelf onmiddellijk op achterstand, want ik kreeg die muziek die avond niet meer uit mijn brein.

Nadat we bijna waren toegetreden tot de hoogste klasse van de karatecompetitie van een Oosterhoutse sportschool, vonden wij bijtijds de rustige speellocatie van de Rode Lopers. Klaar voor een eclatante zege. Elke morgen om half negen, komen wij Katinka tegen

Jan was geposteerd aan bord 1, Hans aan bord 2, Jacques op 3 en uw dienaar als altijd op het laatste bord. Lange tijd was het muisstil en namen de eerste schermutselingen voorzichtig een aanvang. Er was weinig aan de hand, al leek Hans wat minder te staan. Braaf gaf haar mondje toen te verstaan
dat zij met hem door ’t leven wilde gaan. Wat later offerde Hans gedwongen een pion en de stelling was weer gelijk, waarna tot remise besloten werd.

Jan had zich vastgebeten in een gesloten stelling met nog vier paarden op het bord. Vier paarden, je zou er waarachtig een diligence achter zetten. Uiteindelijk mende hij zijn paarden behendig naar winst. En over berg en dal klonk nog het hoorngeschal toen als een feestsignaal voor allemaal.

Hoewel geplaagd door het klinkend cultureel erfgoed in mijn hoofd kwam ik goed te staan: elegant dreiginkje hier, soevereine penning daar. Ik besloot daarop alle actieve stukken te ruilen, wat volgens de geldende theorie niet de beste weg naar winst is. Die weg was ik nog aan het zoeken toen mijn tegenstander hem al had gezien. Ben je verlegen misschien
We willen zo graag nog heel even een glimp van je wipneusje zien

We stonden weer gelijk.

Jacques was bezig aan een lange partij met gelijk materiaal en kerende kansen. Een open h-lijn hield beide spelers aardig bezig en juist op die lijn besliste een offer van de tegenstander de partij en dus ook de match in het voordeel van de Rode Lopers.
Zijn we er toch weer in getuind (Herman Kuiphof 1974).
In de ranglijst zakken we een beetje. Je wilt verstandig zijn, maar dat vergeet je.

Rode Lopers – RSG 2 ½  – 1 ½  

Aangezien huisconcerten binnenkort uitsluitend in de illegaliteit plaats kunnen vinden, moest ik mijn team in de steek laten om mij nog één keer in het openbaar te laven aan prachtige muziek.

Ik wist mijn team in topvorm, in een sterke opstelling en onder leiding van de ervaren captain Hans (“hard op de inhoud, zacht op de relaties”). Dit verslag berust op zijn aanwijzingen.

Tot de match in Roosendaal leek Souburg de underdog in de Klasse 5J: 2x nipt verlies. Toch was Hans er niet van overtuigd dat we er wel even overheen zouden walsen met ons behoorlijk sterke team.  Het werd inderdaad een scherpe strijd!
Jacques opende prima tegen de teamleider van onze tegenstanders en stroopte de mouwen op om het varkentje eens even te wassen. Helaas pakte hij ergens in het middenspel met het verkeerde stuk en kon meteen zwaar balend opgeven. Dré en Marc konden geen winst vinden en zagen een remisevoorstel aangenomen worden. Hans vertrouwde zijn stelling niet en verkeerde in tijdnood, dus trok hij aan de noodrem met een remiseaanbod. Zijn jonge tegenstander had daar mogelijk wel zin in, maar ging gezagsgetrouw toestemming aan zijn captain vragen. Deze beval door te spelen. Op het moment dat Hans dacht de stelling onder controle te hebben, kwam hij toch in de problemen en dreigde een pion te verliezen. Het brein stokte en de tegenstander merkte fijntjes op dat de vlag gevallen was.
3-1 was niet echt een lekkere uitgangspositie voor de laatste 4 gladiatoren, maar de leuze “Luctor et Emergo” is niet alleen voorbehouden aan Zeeuwen: Ted peuterde er keurig een half puntje uit. Arco speelde weer een partij uit één stuk en won gedecideerd. Nico, in zeeën van tijd, had een goede stelling en kreeg toestemming van de captain om remise te houden, dit nadat Jan door de stelling van zijn taaie opponent was gebroken onder het genot van een cruciale pion. Uit deze partij bleek weer eens de klasse van Jan. Menigeen zou zich stuk hebben gebeten op de stelling. 4-4!

Een terugblik op de ranglijst – sterk vertekend door het oneven aantal teams – leert ons dat we ons aan de top bevinden, helaas doen nog 5 teams dat. Alleen Souburg bungelt met een kleine achterstand onderaan.

Voor de liefhebbers had Ampie na afloop een fraai diner bij elkaar getoverd, waarin voortreffelijke voor- en hoofdgerechten naar het onbetwist hoogtepunt voerden: een cornetto uit de vriezer.