Op papier leek Dongen een geduchte tegenstander van ons zo succesvolle team, misschien zelfs een hinderlijke luis in de pels op onze zegetocht langs de Brabantse borden. Maar hé, wij zijn wel de ongeslagen winnaar van de competitie van vorig jaar en houder van De Klok, dus dat ze in Dongen door een rekenkundige afwijking toevallig een hoge rating hebben, dat maakt ons de pis niet lauw.
Alles leek volgens plan te verlopen: Suus kreeg een stuk aangeboden en na de integriteitscode voor politici te hebben geconsulteerd, besloot hij dat hij deze offerande niet hoefde te weigeren. André voerde met veel zwier een stukoffer uit aan het eerste bord en Hans bouwde gewoontetrouw aan een complexe gesloten stelling. Alleen onze Benjamin (voorheen zekerheidje) aan het vierde bord had het zwaar: geplaatst tegenover de stamhouder van de Haast-schaakfamilie stond hij enkele zetten na de opening al glad verloren, iets wat normale spelers met louter reglementaire zetten niet voor elkaar krijgen. Hij bouwde toch aan een soort vesting en kreeg na lang wurmen zelfs weer gelijk spel. Opgelucht en tevreden met zichzelf gaf hij vervolgens een vol stuk en de partij weg. Suus had inmiddels zijn punt al binnengetikt, dus het stond gelijk: 1-1
Helaas bleek, dat het stukoffer van André geheel niet deugde en hoewel hij probeerde de stelling te compliceren kreeg hij van zijn tegenstander geen ruimte. Zoals het een captain past, bleef Hans tot het laatst aan dek en bracht in zijn partij een kleine combinatie met pionwinst, die helaas een reeks van combinaties van zijn tegenstander uitlokte, waarna er geen houden meer aan was:
DSC 2 – RSG D 3-1
Met hangende schoudertjes als figuren in de cartoons van Peter van Straaten dropen onze helden af, ervan overtuigd dat ze een vreselijke ervaring achter de rug hadden. Bij thuiskomst namen zij kennis van de gebeurtenissen in Parijs…
Ben Cartens