Vanochtend bij het openslaan van BNDeStem trof ik bij het regionale nieuws een foto aan van onze geachte clubgenoot Ben Cartens starend in de verte met het veelzeggend kopje “hij kan niet wachten tot de lijdensweg begint”. Gezien de laatste partij tussen Ben en mij vond ik dat ik deze voorzet moest inkoppen.
Na afloop van die partij zaten Ben en ik gezellig aan de toog bij café de Veestallen en klonk uit de luidsprekers het nummer Here comes the night van Them. Ik vertelde toen dat ik dat het beste nummer aller tijden vond waarop Ben terecht opmerkte de muziek van Bach toch iets hoger aan te slaan.
Na het lezen van het artikel in BNDeStem heb ik besloten om de onderstaande partij “Ben’s Matthäus Passion” te noemen.
Hiermee kwam een einde aan Ben’s Matthäus Passion, omdat hij zich een verdere lijdensweg wilde besparen.
Weet niet of de zwartspeler het zich realiseert… maar met zijn zet 7. … Pbd7 gaf hij de muzikant een kans om er een heel ander muziekstuk van te maken… want ook op dat moment had zwart al met 7. … Pxe4 een paukenslag kunnen uitdelen… Je kunt er dan op twee manieren naar kijken… het lijden had dus nog korter kunnen zijn… of zwart gaf wit de kans om van het lijden gespaard te blijven na een zet als bijvoorbeeld 8. Pc3 …
Geweldig verslag.