Ziekte, studiedagen, vakanties, toernooien in het buitenland, gezinsgeluk: alles werd aangegrepen om maar niet naar Oisterwijk af te hoeven reizen. Uw veelgeplaagde teamleider kwam niet verder dan zeven diehards, nauwkeurig ingedeeld volgens rating en evenredige kleurverdeling, ook wel De Wet van Ted genoemd.
Het was een prachtige dag waarop The Magnificent Seven de reis aanvaardden, een zeer geschikte dag om bijvoorbeeld weer eens een gedeeltelijke lockdown in te voeren. De laatste aerosolen waren ’t Molentje te Oisterwijk nog maar net ontvlucht toen wij daar met onze QR-codes in de aanslag aan kwamen lopen.
Ter plaatse moesten we constateren, dat hun missingmanformatie het eerste bord leeg liet en de onze het achtste. Om niet meteen met bonje te beginnen, hebben wij ons naar de gastheer geschikt, waardoor er ineens niets van de kleurverdeling klopte en de Wet van Ted onmiddellijk op zijn houdbaarheid beproefd moest worden. Resultaat: Sommigen kwamen aan een onverantwoord hoog bord terecht (ik), anderen zakten in de rangorde (Ted – die van de Wet). Het duurde even voordat iedereen begreep aan welk bord hij zat en aan welke kant van dat bord, maar toen kon de strijd in een fleurig decor van plastic bloemen en retrokunst een aanvang nemen.
Invaller Rob opende de score. Snel spelend en niet zuinig met materiaal, bereikte hij een moeilijke stand, waarin je makkelijk een fout maakt. Dat deed hij helaas ook en het punt ging naar zijn jonge tegenstander. Kort daarna maakte Ted alweer gelijk. Aan bord 3 belandde hij in een gecompliceerde stelling waarin alleen Df2 de weg naar winst betekende. Je moet het even zien, maar Ted zag het: 1-1
Dré was ondanks zware ratingschade aan het tweede bord beland en hij beloonde dit blijk van vertrouwen: zijn tegenstander gaf een dame weg. Dat klinkt makkelijk, maar je moet de tegenstander daartoe wel eerst de gelegenheid bieden. Aan bord 7 kampte Hans met serieuze problemen langs de h-lijn, kwam er niet echt uit, maar bood op een geschikt moment remise aan. Helaas moest ik aan bord 6 de vlag strijken, nadat een onnauwkeurigheid in de opening mij noodlottig werd. Spartelen hielp niet, het stond weer gelijk.
Er resteerden nog twee partijen: Arco was verwikkeld in een scherpe strijd waarbij heel het bord open lag en ook hier de h-lijn voor problemen kon zorgen, Nico schoof in een dicht woud van pionnen langzaam op. Het zag er voor beiden redelijk uit, maar het waren allebei stellingen, waarin een foutje fataal kan zijn.
Een compliment aan beide matadoren is hier op zijn plaats: Tegen vijven wordt de druk groot, de zaal rumoeriger en we zijn al niet meer van de jongsten. Een foutje is zo gemaakt, een gewonnen partij kan zomaar remise lopen of zelfs verloren gaan. Onverstoorbaar schoof Arco uiterst nauwkeurig naar de winst, waarbij hij een aantal cruciale zetten moest weten te vinden. Nico weerstond een salvo van schaakjes, manoeuvreerde rustig en precies en rukte met a-pion en h-pion op. Hulde, heren!
We staan op kop in de competitie, mede dankzij een zege van Staunton op Oude Toren. Diverse frisgewassen jonge schakertjes, verspreid over de provincie en voorzien van een volstrekt fictieve rating van 0 punten, popelen inmiddels om de eerbiedwaardige dinosauriërs uit Roosendaal tegen de vlakte te werken. Waakzaamheid is derhalve geboden!
Ben Cartens