Roosendaalsch Schaak Genootschap

We zijn recent toch echt twee keer zegevierend teruggekeerd uit Kruiningen. Maar dat waren andere tijden, kennelijk. Dit keer moesten we het bij De Zwarte Dame doen met de kleinste nederlaag, die wij met opgeheven hoofd en na enkele mooie partijen, incasseerden.

Marc kwam voortreffelijk uit de opening en scoorde een snel punt, zodat zijn opponent zich aan de wedstrijdleidende taken kon gaan wijden. Suus toonde dezelfde onverstoorbare voortvarendheid waarmee hij Hans aan de kant van de weg had laten staan en plaatste al vroeg een remiseaanbod dat dankbaar aanvaard werd. Het zag er vrij goed uit: André kwam zeer goed uit de opening, met een pion meer en een volgende pion in het vooruitzicht. Hans stond wat minder, aan de andere borden leek het ongeveer gelijk. Ik accepteerde een remiseaanbod en kon mij gaan wijden aan de vele geneugten die het Dorpshuis van Kruiningen te bieden heeft: Koffie, thee en fris (“Voel je tuus bie Petra in ’t Dorpsuus”). Een beginnetje van ontwenningsverschijnselen kondigde zich bij deze en gene aan.

André kwam inmiddels steeds minder gewonnen te staan, Hans moest opgeven, Arco en Ted moesten berusten in remise. Nadat André door zetherhaling ook een remise had, lag de finale beslissing bij Nico. Die had wat pionnen geïnvesteerd en door venijnige dreigingen in de stelling te vlechten joeg hij zijn tegenstander bijna door de vlag (!). Helaas was ons dat unicum niet gegund. Zijn tegenstander bleef koelbloedig, neutraliseerde de dreigingen en won uiteindelijk.
4 1/2 – 3 1/2 dus. We bungelen onder aan de middengroep, niets is nog onmogelijk. Het diner bij Ampie smaakte weer voortreffelijk!     

Aan de zaterdagcompetitie besteed ik op deze plek onevenredig veel aandacht, vanwege het landelijk karakter en de nieuwswaarde (?).
Veel belangrijker is de constatering dat onze club er ferm en gezond bijstaat, dat de clubavonden uitstekend bezocht worden en dat de sfeer altijd goed is.  Namens het bestuur dank ik al onze leden hiervoor en wens ik iedereen mooie feestdagen en alle goeds voor een gelukkig  en gezond 2025!   

Als de tegenstander zelfs de Thoolse brug onklaar maakt om ons zaterdagteam buiten de deur te houden, dan weet je dat je zware oppositie kunt verwachten. Uit alle hoeken en gaten van Schouwen-Duiveland en Tholen waren de beste schakers gerekruteerd in het combinatieteam van ZSC. Zij wachtten ons op met het mes tussen de tanden, op de fraaie zolder van het voormalig gemeentehuis in Scherpenisse.
Dankzij stuurmanskunst en eigentijdse navigatiemiddelen arriveerden wij ruim op tijd bij de vaste locatie van DenkEnZet (trouwens een goede naam en tevens een advies waar sommigen van ons hun voordeel mee zouden kunnen doen).
De tegenstander van Suus kwam een half uurtje te laat. Suus beantwoordde het geschenk van een half uur met een tweede zet was van bedenkelijke kwaliteit en daarna stond hij in hogere zin verloren (zijn tekst). Bij mij ging het wat trager: De beginstelling leek me in evenwicht, maar daarna ging het gestaag bergafwaarts.
Geen opbeurend begin, maar Ted scoorde toch een degelijke remise.  Daarna bleef het lang rustig en de resterende stellingen leken aardig in evenwicht. Alleen bij Marc stond een vlijmscherpe stelling op het bord, waarin beide koningen danig op de tocht stonden. Niet alleen de koningen trouwens: De wind floot door het dakgebinte en de temperatuur daalde met de minuut. Ondertussen moest Nico zich gewonnen geven, maar Arco en André scoorden goede remises. Al was er toen voor het team al geen redden meer aan, Marc schoorde een fraaie winst, eentje om in te lijsten.
Jacques had al vrij snel een uitgebeende stelling op het bord, met aan beide kanten D, T, L en wat pionnen. In het verre eindspel tastte hij alsnog mis. Gezien het verschil, in rating is 5 ½ –  2 ½ een begrijpelijke uitslag.
De terugweg bracht ons onverwacht bij Oud Vossemeer en Heense Molen, waarmee onze kennis van het wegennet alweer verrijkt werd en zo maakten wij er toch nog een leerzame dag van.    

Twee dagen later kwam een viertal van Het Paardje uit Made op bezoek in de Veestallen voor een wedstrijd in de avondcompetitie. Hans had een evenwichtig team samengesteld, maar op sommige dagen zit het gewoon niet mee. Suus, Jacques, Ron en Arco gingen allemaal ten onder: vier op een rij, 4 – 0 voor het Paardje. Dat deed even zeer.
Aan de bar werd nog even nagekaart en daarna verdween het Paardje. Ozosnel. 

Het tweede team van Bergen op Zoom kwam op bezoek en vanuit de dugout coachte ik ons team gade. Louis van Gaal en ik zijn het erover eens, dat je een team met discipline en geduld moet opbouwen: zacht op de relatie, hard op de inhoud. Hier eens een aai over de bol, daar een straftraining en zie: er staat een geoliede machine die elke uitdaging aankan.

Hans opende de score met een remise. Opzienbarend daarbij was niet het feit van die remise, maar het feit dat het remiseaanbod van de tegenstander kwam. Marc sloot meteen aan met een nul. De post-mortem was vooral gewijd aan de vraag of het een kwestie was van “niet gezien” of “onderschat”, iets waar filosofen zich nog jaren het hoofd over zullen breken. Jacques scoorde een goede remise in een evenwichtige partij. Suus trof aan het achtste bord een oude bekende. Hij gooide in no time een zet of twintig op het bord om daarna te constateren, dat hij materiaalwinst had behaald en dit voordeel bracht hij rustig tot winst. De stand was weer gelijk. Vervolgens kwam Ted achteloos melden dat hij gewonnen had: stikmat en Nico duwde rustig spelend zijn tegenstander naar de rand van de afgrond en toen zachtjes eroverheen. Kijk, dat is mooi: vier punten in de pocket met nog twee partijen te gaan. Omdat ik net als Louis ook een blocnote heb, had ik uitgerekend dat we nu niet meer konden verliezen en een half puntje was genoeg voor de winst.
Arco leek niet goed te staan, André bood remise aan in gelijke stand, maar dat werd geweigerd. Terwijl aan de bar de feeststemming al voorzichtig inzette en de wildste speculaties en voorspellingen de ronde deden, profiteerde Arco van een minder moment van zijn tegenstander en de winst was een feit. André zag zijn stelling verslechteren en moest ondanks heldhaftig verweer opgeven, maar toen hadden de Bergenaren in ieder geval lange tijd van de rijke historie en de gastvrijheid van Roosendaal kunnen genieten.
5 – 3: Het diner van Ampie en de vreugde van de winst smaakten beide uitstekend!   

De aftrap van het Open Roosendaalsch kampioenschap ’24-’25 op 28 oktober was succesvol: vele spelers uit de omliggende wingewesten kwamen af op het warme thuisgevoel van de Veestallen. Niet al onze schaakgenoten konden aanwezig zijn: leden van RSG bereizen heel de wereld om de minder geprivilegieerden een schaaklesje te leren en met aanstekelijke trots te vertellen over de bitterballen van Ampie en Ronald. Jacques is hiermee druk doende (samen met zijn zoon Mark) in Beieren, André en Erik tussen de pannenkoekenhuizen van Hoogeveen en omstreken. Mark doet zijn zegenrijk werk gewoonlijk helemaal in Breda, maar was nu wel aanwezig om wat huiselijkheid bij te tanken.
En zo verkondigt ieder op eigen wijze in brede kring de vele geneugten van onze club! 

Te midden van dat alles toog een paar dagen later een avondteam oostwaarts met de bescheiden ambitie om een verpletterende winst bij te schrijven. Wij zoefden geheel elektrisch en comfortabel naar Rijen, waar een team van Caissa Gilze Rijen ons opwachtte in hun sobere doch doelmatige onderkomen.

De stemming was weer opperbest, al was het natuurlijk een veeg teken dat ik op het tweede bord geposteerd was. Schaakgenoten die niet in verre streken ons beleid uitdroegen waren met het excuus van “guur weer”, “akelige Halloweentypes op straat” niet uit huis te branden en dat maakte de spoeling dun voor onze captain.
Danny debuteerde in dit gezelschap en alle volgende keren zal dat beter gaan.  Ik volgde een aanbeveling van Olivier van drie dagen eerder. Dat leek gunstig uit te pakken, tot ik een stuk weggaf en aansluitend een blunder van de tegenstander over het hoofd zag (story of my life).
Nico en captain Hans, met wit op respectievelijk bord 1 en 3 voerden beiden hun partij op doorwrochte wijze tot remise in stellingen waarin elke poging tot forceren fataal zou zijn geweest: 3-1 derhalve.

Ik zie toch ruimte voor verbetering…

In de banlieue van Terneuzen werden wij opgewacht door het team van Landau-Terneuzen 2, een fusieteam afkomstig uit Axel en Terneuzen. Ook de concullega’s van De Pion waren aanwezig om tegen Landau-Terneuzen 1 te spelen.
Korte samenvatting: beide Roosendaalse clubs werden met 5-3 afgedroogd. De vorsten van België en Nederland waren een dag te vroeg uit Terneuzen vertrokken om hiervan getuige te kunnen zijn.  Door een kleine doseerfout met springstof bij het opruimen van een oude sluis is een paar jaar geleden ongeveer half Terneuzen weggeblazen. Inmiddels is alles gerenoveerd en is de nieuwe sluis opgeleverd. Om de waterloopkundige gebreken daarvan aan de beide staatshoofden toe te lichten hadden we Sylvester in ons team opgenomen, maar Hunne Koninklijke Hoogheden wilden daar dus kennelijk niet op wachten. Nu zat er niets anders op dan maar aan onze eerste match van dit seizoen te beginnen zonder koninklijke belangstelling.

Aan bord acht probeerde Sylvester het al vrij snel met een dame minder, wat toch best lastig bleek. Hans plaatste aan bord zeven een goed getimed remiseaanbod, een voorbeeld dat door mijn tegenstander gevolgd werd. Dat kwam me goed uit, want ik had net een mindere zet gedaan. André hield aanvankelijk goed stand in een volledig experimentele opening, maar werd in het eindspel weggetikt. Arco beperkte de schade en zette zijn goede reeks van vorig seizoen voort met alweer een knappe winst.

Van de drie resterende partijen was toen nog weinig te zeggen (althans door mij). Marc moest uiteindelijk ervaren dat succes bij de Baronie geen enkel respect afdwingt in Zeeuwsch-Vlaanderen. Hij greep ergens mis, had een overschot aan tijd, maar een tekort aan materiaal. Jacques had toen al de vrede getekend en Ted hield in een lange partij secuur stand: 5 – 3 derhalve.

Als teamcaptain heb ik het ongemakkelijke gevoel dat een aantal van de komende matches een soortgelijk verloop zal krijgen. De andere teams in deze competitie zijn sterk in de breedte, het verschil in rating tussen de eerste en laatste borden is kleiner dan bij ons.
Gelukkig zijn we jong, charismatisch en blij van zin, we zien een hoop van de wereld en leren elke dag bij. En we zijn zeker in staat om zo nu en dan voor een verrassing te zorgen.
Nobody fucks with RSG!            

Cappie heeft een gouden keus gemaakt, al zeg ik het zelf, met de samenstelling van het avondteam. In magistrale stijl walsten we over onze sympathieke tegenstanders van DSC Dongen heen en nestelden ons meteen op kop.
Dongen had gekozen voor een tactische opstelling met hun sterkste speler op bord 4, waar ik als zwakste schakel was opgesteld door mijzelve. Ergens in het middenspel verpestte ik het aanvalsplan van mijn opponent, door paard g5  te spelen, waardoor hij zijn geplande stukoffer kon vergeten. Hij bood meteen remise aan, wat ik gretig accepteerde, daar ik vond dat ik minder stond. Arco hengelde na een sublieme partij het hele punt binnen. De hele partij had hij de regie. Ondertussen hadden Jacques en Nico de touwtjes in handen gekregen. Nico, in zware tijdnood, had het winstplan gezien en speelde à tempo de partij uit. Jacques speelde tegen oude bekende Jan Haast een mooie aanvalspartij en kreeg zijn tegen spartelende tegenstander in de houdgreep. Met een paar ijzersterke zetten maakte hij het uit.
Zeer voldaan stapte hij naar de bar en het bier om de Dongenaren een rondje aan te bieden. Het bleef nog lang onrustig in de Veestallen. Dongen bleef ook nog zitten aan onze geweldige bar, waar Ronald zich een prima gastheer toonde en ook nog eens op heerlijke snacks trakteerde. Aan het eind van de avond vertrok Nico met achterlating van zijn mobieltje richting Kalmthout. Ik zag de kopie van mijn telefoon liggen en dacht dat het de mijne was.
Thuis gekomen kwam ik erachter dat ik 2 telefoons bij me had. Snel Nico gebeld op zijn Belgische telefoon en gerustgesteld.

Uitslag 3 1/2 – 1/2

Op naar het kampioenschap. Bedankt allemaal!

Cappie

Zoals bekend vormde een opera de aanleiding tot de onafhankelijkheid van België. Onlangs leek een songfestival de instorting van het Koninkrijk der Nederlanden te bezegelen. Mijns inziens duidt dat op een verschil in niveau, maar ook wanneer sommigen denken dat de wereld vergaat, kun je nog steeds gewoon een goede partij schaken.  

Vorig jaar bestond de Nederlandse Schaakbond 150 jaar. Om dit te vieren werden Nederlandse clubs uitgenodigd om “iets “te doen met het thema “Schaken zonder grenzen”. Wij hebben toen samen met De Raadsheer een interland georganiseerd in Zundert, een plezierige match tegen de spelers van  Brasschaat. Die match eindigde in een gelijkspel. De beker hebben wij ruimhartig meegegeven naar België onder de plechtige belofte dat we hem weer terug zouden komen halen. Op 11 mei vond de returnmatch plaats.

De aanmeldingen aan Nederlandse kant vielen dit jaar wat tegen, zodat we moesten schuiven met de deelnemers. Enige Nederlanders die bij Brasschaat spelen, werden alsnog tot vertegenwoordigers van hun vaderland omgekat. Zoiets was vorig jaar ook het geval (toen was de oprechte verzekering dat je van Belgisch bier houdt voldoende om voor Brasschaat uit te komen). Het tekent de sfeer dat niemand daar moeilijk over doet.

Wij werden vorstelijk ontvangen: uitstekende accommodatie, een ruim assortiment broodjes,  gratis koffie, fris en bier. Van dit laatste hebben wij – geheel tegen de Nederlandse landsaard in – niet eens grof misbruik gemaakt.
Toen de partijen startten kwam er snel tekening in de strijd. Dat wil zeggen: enkelen van ons werden vlot van het bord geveegd. De verslagenen koesterden zich in het lentezonnetje en verklaarden desgevraagd dat dit verlies een bewuste keuze was om zo de medespelers tot een topprestatie te dwingen.  Er bestaat al een theorie van de remmende voorsprong, dus dan moet dit wel de theorie van de accelererende achterstand zijn, want inderdaad keerden de kansen, gingen we lange tijd gelijk op en trokken wij in de eindspurt aan het langste eind. Daarbij moet worden vermeld dat 2 ½ punten werden binnengebracht door de omgekatte Nederlanders-in-Belgische-dienst-die-toch-voor-Nederland-speelden aan bord 2 tot en met 4.
De beker schittert thans in De Veestallen en zal op een nauwkeurig te bepalen moment verhuizen naar Zundert, in afwachting van de volgende interland.

Een zeer speciale vermelding verdient Cesar de Cock die op 98-jarige leeftijd zijn laatste partij speelde (een prima remise) en daarna nog geruime tijd de andere partijen aandachtig volgde. Op mij maakte hij de indruk dat er misschien nog wel een paar laatste partijen komen. Een indrukwekkend voorbeeld voor allen!  

De volledige uitslag is met enige moeite gereconstrueerd (de Nederlanders hadden wit aan de oneven borden).      

Brasschaat RSG / De Raadsheer
1 Jan de Weerd – Niek Oostvogels 1/2 – 1/2
2 Guy Baete – Angelique vd Graaf 0 – 1
3 Bas Leyssens – Oliver de Hert 1/2 – 1/2
4 Dave Remijsen – André vd Graaf 0 – 1
5 Willy Verleye – Marc Naalden 1 – 0
6 Wilfried Gys – Johan Goorden 1 – 0
7 Marc Verstrepen – Ted van Eck 0 – 1
8 Dirk Heyman – Jos van Ginneken 1 – 0
9 Geert Heyman – Jacques Smits 1 – 0
10 Pol Laporte – Jan Vriends 0 – 1
11 Koen van Deynse – Nico Kloosterboer 0 – 1
12 Dirk Tegenbosch – Willem de Kort 0 – 1
13 Paul Jacobs – Ben Cartens 1 – 0
14 Maarten de Raedemaeker – Hans Ravestein 1 – 0
15 Leo Geylen – Henk van Houten 1/2 – 1/2
16 Johan Vanonckelen – Glenn Jacobs 0 – 1
17 Leo Vinck – Viktor Boekestijn 0 – 1
18 Cees Boersma – Roel van Bezouw 0 – 1
19 Jan de Cap – Sylvester Aartsen 1 – 0
20 Cesar de Cock – Marjolein 1/2 – 1/2
9 – 11

RSG – Eeuwig Schaak 8 april 2024.

Arco speelde weer eens mee en wel op het eerste bord. We kunnen wel stellen dat hij de hele partij boven lag en soeverein het punt binnen haalde. Ron speelde solide op het 3e bord bord en het werd een keurige remise.  Zoals veel ouderen hadden we grote moeite met het instellen van de klokken, ondanks de hulp van Ted ging dat toch fout. Nico die meestal zijn beschikbare tijd hard nodig heeft bekende na zijn partij tegen Kees dat hij, min of meer door eigen schuld, met een increment van 7 seconden had gespeeld. Dit verklaarde deels zijn verlies , maar ook zijn record tegen zijn opponent is niet best. Om voor de 4e keer zwart te ontwijken had ik mijzelf achter het 4e bord geplaatst en dacht het varkentje wel te kunnen wassen tegen John met een door mij al talloze malen gespeelde opening. Met veel gepriegel stond het gecompliceerd, maar volgens mij goed. Ik besloot het briljant af te maken met een loperoffer, maar zag direct al dat het niet klopte. Wat over bleef was 2 pionnen tegen een stuk en spel. Na enkele zetten dreigde ik nog een 3e pion te winnen en bood remise aan, wat geaccepteerd werd. 2- 2.

We eindigden in de middenmoot met allemaal uitslagen van 2- 2 of een halfje er boven of er onder, dus eigenlijk een leuke gelijkwaardige competitie.

Allemaal bedankt! En tot volgend jaar.

Cappie

(tegelijkertijd werd er in het café nogal rumoerig een voetbalwedstrijd gevolgd. Een of andere club uit Tilburg, denken wij. Niet veel soeps hoor, ook daar gelijkspel)

Het ging wel ergens om, de laatste ronde in de groep 5J. Niet voor RSG, wij hadden ondanks onevenwichtig spel een comfortabele middenpositie in de ranglijst veiliggesteld. Maar onze tegenstander Staunton moest winnen om niet te degraderen en in dat geval waren onze concullega’s van De Pion de sjaak. En bij gelijkspel ook.
De Pion was al klaar, dus moest de verwikkelingen in De Veestallen lijdzaam afwachten.

Ons bewust van de zware verantwoordelijkheid die op onze schouders rustte, begonnen wij aan de klus, zonder Marc die voorrang gaf aan de brede educatie van kindertjes in Breda.
Staunton had de allersterkst denkbare opstelling gemobiliseerd en zelfs een speelster uit het verre buitenland gecontracteerd. Ze traden aan in clubtenue: T-shirts en jacks met clublogo. Doordoor niet geïmponeerd en in de wetenschap dat sommige van onze toppers hun persoonlijke score graag nog wat zouden opvijzelen, zagen wij de ontwikkelingen met vertrouwen tegemoet. 

Dit vertrouwen leek echter overdreven. Was ons huisje dan toch van stro gebouwd?
Onze topscorer Arco verloor snel, Hans stond wat minder. Van de andere borden viel toen nog niet veel te zeggen. Toen Bas (naast gewaardeerd lid van RSG ook captain van het Pionteam) eens een kijkje kwam nemen was het al een ravage: Jan was niet fit en verloor na een misrekening in het middenspel, Hans moest in verlies berusten en alleen Jacques redde voorlopig de eer met een remise. De mannen van Staunton lieten bier en bitterballen aanrukken. Op de resterende borden was het min of meer gelijk, maar daar zou voor hen genoeg uit te halen zijn voor winst.

Dat klopte: In een stelling waarin geen van beiden iets kon doen zonder tegen een nul aan te lopen moest Ted in remise berusten. Pieter leek eerst wat beter te staan, maar het eindspel was potremise. Staunton had al gewonnen, maar André en Nico waren nog bezig aan een opmerkelijk slot. André bood remise aan, maar zijn tegenstander weigerde. De tegenstander van Nico bood onmiddellijk daarna remise aan, maar Nico weigerde. Nico had gelijk, want hij schoof het eindspel met pion meer vlekkeloos uit. De tegenstander van André had geen gelijk: André nam het initiatief een won de partij in grootse stijl. Dus toch nog 3 ½ – 4 ½ Wij blijven in de vijfde klasse en overwegen ook een clubtenue aan te schaffen. Dat worden gebreide mutsen met de tekst Serieus Gezellig! Of bretels met het portret van Ampie.
Van het diner na afloop zal niet iedereen zich meer iets herinneren, maar het was voortreffelijk.

De avondcompetitie spoedt zich ten einde. De voorlaatste match was tegen De Baronie, de club waartegen het zaterdagteam een onfortuinlijke nederlaag had geleden.  Captain Hans had op kundige wijze een team samengesteld dat erop gebrand was die schande uit te wissen. In Breda  mochten ze niet te lang van hun victorie genieten, dat leidt maar tot misplaatste zelfvoldaanheid.

In de zaal waren nog 70 (!) schakers aan de gang, waarvan vier onze tegenstanders – maar geen bekenden van de vorige keer, deze Bredaders hielden zich wijselijk schuil.

Ron opende de score, weliswaar met een nul, omdat hij zijn tegenstander met zijn paarden de stelling binnen liet daveren, maar de boodschap aan de teamgenoten was direct duidelijk: verliezen was geen optie meer. Ik kwam in een opening die ik de laatste 40 jaren niet meer gezien heb en vermoedde rond de tiende zet dat ik ging verliezen. Ik had echter wel een kleinigheidje in de stelling verstopt en dit leverde me een stuk voor twee pionnen op. Geheel tegen mijn gewoonte speelde ik het resterende eindspel foutloos uit: 1-1.

André leek ondertussen wat ongunstig te staan, maar ook hij had wat listen achter de hand. Bij Jacques stond het bord nog helemaal vol en beide spelers hadden veel tijd gebruikt. Wat later kon André de zege en bijbehorende ratingpunten incasseren: de tegenstander speelde ineens veel te snel en had de boobytraps over het hoofd gezien: 1-2 voor ons.

Jacques hield ondertussen de vele kijkers geboeid door lange tijd dicht langs de afgrond te scheren. Bij bier, wijn en pinda’s (geen bitterballen in Breda, toch een minpuntje) rekenden wij mee en zagen tal van varianten die tot verlies van Jacques konden leiden. Ongetwijfeld allemaal foute varianten. Een matdreiging, gevolgd door kwaliteitsverlies en een moeilijk pionneneindspel werden door Jacques onverstoorbaar gepareerd en als Houdini in zijn beste dagen wist hij zich los te wringen en sleepte de remise en daarmee de matchwinst binnen.

 Baronie E  –  RSG A 1 ½ – 2 ½.

De laatste ronde spelen we thuis op 8 april tegen Eeuwig Schaak. De kopgroep is in zicht, het peloton achter ons kan misschien nog aansluiten.