Roosendaalsch Schaak Genootschap

Er was door velen reikhalzend naar uitgekeken: een schaakinterland tussen de Oranje Leeuwen (vertegenwoordigd door RSG en de SV de Raadsheer) en de Rode Duivels (Brasschaak) in het kader van het 150-jarig bestaan van de Koninklijke Nederlandse Schaakbond.

In Het Wapen van Zundert druppelden gelouterde internationals zaterdag langzaam binnen. Bij een laatste telling waren er wat minder Duivels dan Leeuwen, zodat Nico en Johan snel tot Belg werden omgekat. Boven de rivieren gaan we toch al door voor Reservebelgen, dus cosmetisch is het effect van deze ingreep beperkt.

Vooral aan de lagere borden ging het onmiddellijk flink tekeer en nam Brasschaak een voorsprong van 3-0. Het verdient vermelding dat de Nathan, de allerjongste met een damevangst de score opende, wat later gevolgd door Cesar (97 jaar!). Sowieso was de strijdlust groot: slechts 3 remises op 17 partijen .
Na gedane arbeid nam men plaats in de tuin om zich onder het genot van een drankje in het zonnetje te laven aan eigen of andermans gedachten. Speculaties over de afloop van de match leken op een Belgische zege te wijzen.

In de speelzaal keerde de strijd echter langzaam, zeer langzaam. Jan won aan het eerste bord op briljante wijze zijn partij (dat vond hij niet alleen, dat vonden we allemaal). Uiteindelijk wist Niek aan het tweede bord langs de rand van de afgrond een remise veilig te stellen en toen was het aan Jos om de achterstand van één punt ongedaan te maken, hetgeen hij met twintig paar ogen in de rug onberispelijk deed.

In een gelijkspel was in de protocollen niet voorzien, zodat we besloten om de beker maar mee te geven naar Brasschaat met daarbij de plechtige belofte dat we hem volgend jaar komen terughalen. Bij worstenbrood, drankje en bitterbal konden wij terugkijken op een uitermate plezierige middag.
Hulde aan Niek en Jacques voor de organisatie en natuurlijk grote dank aan onze sponsoren die deze middag mogelijk gemaakt hebben!
De voorbereidingen voor de terugwedstrijd zijn gestart.   

De volledige uitslag (N.B.: aan de oneven borden hadden onze zuiderburen wit):    

De Nederlandse Schaakbond (KNSB) bestaat dit jaar 150 jaar en is daarmee een van de oudste sportbonden van Nederland. Overigens was de KNSB al de oudste schaakbond ter wereld!
Bij gelegenheid van het 150- jarig bestaan van de Nederlandse Schaakbond onder het thema “Schaken kent geen grenzen” hebben schaakteams aan weerszijden van de Belgisch-Nederlandse grenspalen elkaar opgezocht voor een internationale match. Dit geheel in de traditie van de schermutselingen tussen de Oranje Leeuwen en de Rode Duivels, tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel en de tientallen matches tussen de korfbalteams van beide landen.

Aan Nederlandse zijde hebben SV de Raadsheer uit Zundert en RSG uit Roosendaal zich verenigd om Brasschaak (uit Brasschaat) het hoofd te bieden. Elk team zal aantreden met een representatieve selectie van 25 spelers, plus 5 jeugdspelers.
De inzet van de match bestaat uitsluitend uit de eer en het plezier van de ontmoeting. Een vervolgmatch of de start van een meerjarige traditie moet zeker niet uitgesloten worden.

De match vindt plaats op 20 mei in het Wapen van Zundert (Katerstraat 12, Zundert) op 20 mei, aanvang  13.30 uur.   

Met 2 – 6 verliezen, is dat eigenlijk teleurstellend? Mwah.

Met een volle ziekenboeg en een punt achterstand aan een leeg 1^e bord begonnen we aan de match. Messemaker 1847 had een sterk team op de been gebracht. Door mij gewaarschuwd dat ze iemand thuis konden laten, kwamen ze met hun sterkste zeven spelers opdagen.
Bij ons waren vier vaste spelers ziek en van de reserves was alleen Frans (“de schrik van Steensel”) beschikbaar. Aan bord 3 tot en met 6 (het motorblok) scoorden resp. Arco, André, Suus en Hans vrij comfortabele remises. Aan weerszijden daarvan ging het snel mis bij Frans, wat later bij Marc en uiteindelijk ook bij mij.

Als teamleider kan ik niet genoeg benadrukken, dat het nodig is om sinaasappels te eten, de jas goed dicht te doen en op te passen bij tocht. Rust, Reinheid en Regelmaat zullen onze bakens zijn op de weg naar de 4^e klasse. Ook tongzoenen met vreemde vrouwen dient ontmoedigd te worden.

Geenszins gedeprimeerd genoten wij bij Ampie van de eerste asperges van het seizoen.    

 De eindstand:

Voor de uitwedstrijd tegen Rode Lopers op vrijdag 24 maart was weinig  animo, maar uiteindelijk wist ik toch een goed team samen te stellen:

1 Jacques
2 Nico
3 Dree
4 Cappie

Wij genoten een gastvrije ontvangst op een prima speellocatie in een uitgestorven winkelcentrum. Rode Lopers is een club in opbouw met veel jeugdspelers en weinig ouderen, dit in tegenstelling tot RSG. De grote aanjager van RL is Lars van Wageningen. Helaas kon hij zelf niet meespelen wegens de vele taken die hij heeft. Onze tegenstanders waren jeugdig, ambitieus en hadden een lagere rating dan wij.
Helaas kon ik door de vele complicaties op mijn eigen bord verder niets volgen. Volgens mij  wonnen Dree en Jacques vrij geruisloos. Nico ging technisch knock-out omdat hij een onherkenbare loper aanzag voor een pion. Ikzelf wilde het agressief spelen, maar werd geconfronteerd met een geweigerd Albins tegengambiet. In het eindspel kon ik, met minder materiaal maar met 2 gevaarlijk doorgeschoven  pionnen enigszins fortuinlijk remise maken en zodoende werd de winst binnen geharkt.

Daarmee staat RSG nu tweede, op één wedstrijdpunt van KING C

Cappie

En nogmaals verwees het noodlot ons naar Rotterdam, waar we opgewacht werden door Erasmus 2.
We moesten tijdig vertrekken in verband met een vroege aanvangstijd en mogelijk boerenmisbaar, maar bij de nadering van ons dreamteam werden de hooivorken opgeborgen en de trekkers naar de stal gereden, zodat wij ongestoord aan de slag konden. Fijn dat het belang van de schaakcompetitie ook in deze kringen duidelijk is!
Onderweg filosofeerden we wat over de aanpassingen die we nodig hebben als we over een paar jaar internationaal gaan spelen, een passen uittenue, bijvoorbeeld. We werden ontvangen in een prima speellocatie in de wijk Honderd en Tien Morgen (“maar wij zijn ook niet van gisteren”).
De eerste uren tikten voorbij. Wat viel er te zeggen? Tja, moeilijk, moeilijk.

Na ruim twee uur spelen liet Marc in een partij uit één stuk het niet aankomen op een paardeneindspel en scoorde het eerste punt. Mijn tegenstander bood me in een aardige en ingewikkelde partij een sultana en remise aan. Beide kon ik niet weigeren. Gesterkt door ingrepen van diverse paramedici en pijnstillers van de dopinglijst strooide Jan met dreigingen die zijn tegenstander niet binnen de reguliere speeltijd wist te pareren. Wederom kwamen wij in Rotterdam glorieus uit de startblokken: 2 ½  – ½  en wederom trad daarna het verval in.
 
Ted was door zijn tegenstander aan de achterste rij vastgespijkerd en kwam daar niet meer vandaan, maar aan de andere borden leek nog veel mogelijk. Suus was in de opening een pion kwijtgesukkeld, maar verdedigde zich met heldenmoed. Dré won een kwaliteit en pion, Arco en Jacques stonden stond minstens op plusremise.
Is het onze voortschrijdende leeftijd? Of toch een laatste opflakkering van jeugdige onbezonnenheid waarmee het gevaar genegeerd of ontkend wordt? Suus moest uiteindelijk de vlag strijken, André leverde al zijn voordeel in en kon opgeven, Jacques zag zijn stelling langzaam maar zeker verzanden in een verloren eindspel en Arco hield wel remise, maar geen plus.

Conclusie: het had heel anders kunnen lopen, maar dat deed het niet. Nog geen reden om niet voortreffelijk te eten bij Ampie. Wij handhaven ons in de 5^e klasse, waar we vermoedelijk ook thuishoren.

Erasmus 2 – RSG 1         5-3

In Rotterdam in het hol van de leeuw aantreden tegen de koploper: ook daar hebben wij geen moeite mee. Tegen RSR Ivoren Toren – met maximale score aan de leiding in klasse 5H en gemiddeld per bord zo’n 150 ratingpunten sterker dan wij – stond het na een traag begin 0-2 in het voordeel van de onverschrokken strijders uit Roosendaal (overigens met een fors percentage hele en halve Rotterdammers aan boord).
Jacques demonteerde met verve de verdediging van zijn tegenstander en kon in een fraaie slotstelling het punt incasseren. Ik had een gelijk opgaande partij, maar mijn tegenstander deed kort na elkaar twee mindere zetten, waarna de winst niet moeilijk meer was.
Hans berustte in een plusremise, maar daarna haperde de puntenmachine toch even.
Dré zag zich geconfronteerd met verlies van eerst één en toen twee pionnen, die ook nog eens vrijpionnen werden en Nico liet zich in redelijke stand verrassen door een onverbiddelijke klok, waarna de stand weer gelijk was.
Met de eerste drie borden nog in bedrijf werd het spannend. Jan leek een kansrijke mataanval op te bouwen, maar meer dan zetherhaling zat er toch niet in. Ted kwam in een ongunstig eindspel met gelijke lopers en moest de vlag strijken. Toen was alle hoop op Marc gevestigd. Hij zag een kansrijk middenspel uitmonden in een nachtmerrieachtig paardeneindspel. Gezien de bekendheid van Marc met meetkundige patronen, doorzag ongetwijfeld alle relevante lijnen, kwadranten en driehoeken om een dreigend pat te vermijden. Wij meenden zelfs het parallellepipedum te zien passeren, maar zeker is dit niet. Dit alles neemt niet weg, dat zijn tegenstander het uitgekookt wist te verdedigen en na vijfeneenhalf uur spelen de remise binnenhaalde. Hoe aantrekkelijk ook –  en wellicht hard nodig!-  , de optie op groepskorting bij Mona’s Brazilian Wax lieten we moe maar voldaan passeren.
De uitslag 4 ½ – 3 ½ plaatst ons comfortabel in het peloton, waar wij zowel degradatie als promotie ontlopen en dat biedt perspectief voor volgend seizoen.

Maandag 16 januari kregen we De Baronie op bezoek. Hun roem was ons vooruit gesneld. Ze kwamen op maximale sterkte met een gemiddelde rating van ongeveer 1700. Wij legden ruim 100 punten minder op de weegschaal. Bewust speelden we niet op volle oorlogssterkte om het promotiespook te ontlopen. Voor onze selectie is de eerste klasse te hoog gegrepen. We hebben wel geknokt, maar met de handrem er op. Suus speelt veel 10 minuten partijtjes op internet en hield dit tempo vol, waar veel tijd beschikbaar was om na te denken. Helaas gaf hij al snel de partij uit handen. Jacques speelde naar eigen zeggen te behoudend en durfde op een gegeven moment een goede voortzetting niet te spelen, waarna de partij hem ontglipte. Nico speelde degelijk, maar het evenwicht werd niet verbroken. Als laatste was ik nog bezig, waar dus niets meer op het spel stond. In  antwoord op  “Oude Mannen” speelde mijn opponent een vreemde opening, waardoor ik min of meer gedwongen was om een stuk tegen 2 pionnen te offeren. Het bleef een wilde partij, waar uiteindelijk een stelling over bleef waarin wit 6 pionnen en een loper over hield tegen paard loper en 3 pionnen. Het was onduidelijk hoe dit af zou lopen, althans voor ons. Er werd dus tot remise besloten.

1 – 3 Hoera! Geen promotie!!

Met een ernstig gehandicapt team, dat drie van zijn vaste krachten moest afstaan aan de woeste wervelingen van het noodlot, moesten wij het team van Bergen op Zoom ook nog eens opwachten in een andere locatie dan ons eigen Veestallen. Verdwenen was het thuisvoordeel van de nestgeur en van het vooruitzicht op bitterballen en een zeer lange nazit.
Overigens zijn wij bij Black Horse prima ontvangen, daarover geen onvertogen woord.

Op voorhand zou Uw Captain getekend hebben voor een gelijk spel, meer zat er zeker niet in en daarbij was het ook nog maar de vraag hoe de blamage tegen CSV verteerd zou zijn.
Het begin was voortreffelijk: Jan richtte al zijn stukken op d2 en tikte zijn tegenstander vlot van het bord. Daarna consolideerden Suus en Hans (herrezen na enige cruciale reparaties) de stand met twee vlekkeloze remises. Arco leek in de stemming om zijn successen in het zaterdagteam voort te zetten, trok met alle voorradig materiaal ten strijde, maar zag daarbij “dingen die er niet waren”, hetgeen de Bergenaren de gelijkmaker bezorgde.
Nog vier partijen te gaan. Nico stond comfortabel, Jacques ook en ik mocht op remise hopen. Ab was aan het achtste bord na een goede openingsfase in de versukkeling geraakt, verlies leek nog een kwestie van enkele zetten.
Het liep even anders. Ik bleek in het verre eindspel mijn impulsen niet onder controle te hebben en verloor, maar Ab goochelde een onwaarschijnlijk eeuwig schaak tevoorschijn, waarmee hij zijn debuut in het zaterdagteam extra glans gaf.
Jacques ging dit keer voor de schoonheidsprijs en besliste zijn partij in grootse stijl, waarna Nico – met weinig tijd op de klok – geen risico’s meer kon nemen en met remise de stand op 4-4 bracht.       

We staan nu comfortabel op de vierde plaats. Van de teams die boven ons staan hebben we er nog eentje niet gehad: de koploper RSR Ivoren Toren 2. Op 11 februari treffen we die, dan spelen we weer eindelijk eens een uitwedstrijd – in Rotterdam.

Totale afzwaaiers, over de bal heen maaien, balletje breed, passes die niet aankomen. Dit gaat niet over de groepsfase van het Nederlands elftal, maar over de belangrijke wedstrijd tegen CSV 2. Ons gevierde team, de trots van de Kaai en overige gebiedsdelen kende een collectieve off-day.
Arco speelde een gloedvolle partij met een bommentapijt aan hele en halve dreigingen. “Zo’n partij spelen en dan nog winnen ook!”, was zijn terechte en tevreden commentaar. Maar dat was het dan wel zo’n beetje. Op dat moment stonden we al verloren, het werd uiteindelijk 3-5. Het is al te pijnlijk om in detail op de andere partijen in te gaan. Kansrijke stellingen liepen remise, gelijke stellingen gingen verloren.
Er zit niets anders op dan de rug te rechten en op 17 december met het mes tussen de tanden Bergen op Zoom op te wachten. Gelukkig hadden we al een klok.

RSG 1 – CSV 2         3 – 5

(Rating is ook maar een mening 2)

Maandagavond 14 november dacht ik een uurtje te gaan genieten van deze match. We hadden een relatief sterk team op de been gebracht met Jan, Arco, Dree en Suus. Oisterwijk had minder menskracht beschikbaar. Jan zat bijvoorbeeld te spelen tegen iemand zonder rating, die het voorzover ik het heb gevolgd redelijk lang kon keepen. Arco won soepeltjes op 2. Op 3 speelde Dré, die de laatste tijd weer aardig in vorm is. Helaas was dit vanavond niet te zien. Toen ik wegging had hij al een stuk gemorst, waarna hij dapper bleef strijden voor een halfje. Helaas lukte dat niet. Suus stond al snel een pion achter (gambiet of slordigheid ?), maar vertelde mij nog alle hoop te hebben op een goed resultaat. Helaas, dat is niet gelukt. Oisterwijk mag trots zijn op het matchpunt.
Wij blijven waarschijnlijk gedeeld met Rode Lopers, bovenaan staan. De krachtverschillen zijn groot in deze klasse en er zijn verrassende uitslagen. Het team moet beter gaan spelen om kampioen te worden, maar zitten we daar op te wachten?

Cappie