Roosendaalsch Schaak Genootschap

Voor de uitwedstrijd tegen Rode Lopers op vrijdag 24 maart was weinig  animo, maar uiteindelijk wist ik toch een goed team samen te stellen:

1 Jacques
2 Nico
3 Dree
4 Cappie

Wij genoten een gastvrije ontvangst op een prima speellocatie in een uitgestorven winkelcentrum. Rode Lopers is een club in opbouw met veel jeugdspelers en weinig ouderen, dit in tegenstelling tot RSG. De grote aanjager van RL is Lars van Wageningen. Helaas kon hij zelf niet meespelen wegens de vele taken die hij heeft. Onze tegenstanders waren jeugdig, ambitieus en hadden een lagere rating dan wij.
Helaas kon ik door de vele complicaties op mijn eigen bord verder niets volgen. Volgens mij  wonnen Dree en Jacques vrij geruisloos. Nico ging technisch knock-out omdat hij een onherkenbare loper aanzag voor een pion. Ikzelf wilde het agressief spelen, maar werd geconfronteerd met een geweigerd Albins tegengambiet. In het eindspel kon ik, met minder materiaal maar met 2 gevaarlijk doorgeschoven  pionnen enigszins fortuinlijk remise maken en zodoende werd de winst binnen geharkt.

Daarmee staat RSG nu tweede, op één wedstrijdpunt van KING C

Cappie

En nogmaals verwees het noodlot ons naar Rotterdam, waar we opgewacht werden door Erasmus 2.
We moesten tijdig vertrekken in verband met een vroege aanvangstijd en mogelijk boerenmisbaar, maar bij de nadering van ons dreamteam werden de hooivorken opgeborgen en de trekkers naar de stal gereden, zodat wij ongestoord aan de slag konden. Fijn dat het belang van de schaakcompetitie ook in deze kringen duidelijk is!
Onderweg filosofeerden we wat over de aanpassingen die we nodig hebben als we over een paar jaar internationaal gaan spelen, een passen uittenue, bijvoorbeeld. We werden ontvangen in een prima speellocatie in de wijk Honderd en Tien Morgen (“maar wij zijn ook niet van gisteren”).
De eerste uren tikten voorbij. Wat viel er te zeggen? Tja, moeilijk, moeilijk.

Na ruim twee uur spelen liet Marc in een partij uit één stuk het niet aankomen op een paardeneindspel en scoorde het eerste punt. Mijn tegenstander bood me in een aardige en ingewikkelde partij een sultana en remise aan. Beide kon ik niet weigeren. Gesterkt door ingrepen van diverse paramedici en pijnstillers van de dopinglijst strooide Jan met dreigingen die zijn tegenstander niet binnen de reguliere speeltijd wist te pareren. Wederom kwamen wij in Rotterdam glorieus uit de startblokken: 2 ½  – ½  en wederom trad daarna het verval in.
 
Ted was door zijn tegenstander aan de achterste rij vastgespijkerd en kwam daar niet meer vandaan, maar aan de andere borden leek nog veel mogelijk. Suus was in de opening een pion kwijtgesukkeld, maar verdedigde zich met heldenmoed. Dré won een kwaliteit en pion, Arco en Jacques stonden stond minstens op plusremise.
Is het onze voortschrijdende leeftijd? Of toch een laatste opflakkering van jeugdige onbezonnenheid waarmee het gevaar genegeerd of ontkend wordt? Suus moest uiteindelijk de vlag strijken, André leverde al zijn voordeel in en kon opgeven, Jacques zag zijn stelling langzaam maar zeker verzanden in een verloren eindspel en Arco hield wel remise, maar geen plus.

Conclusie: het had heel anders kunnen lopen, maar dat deed het niet. Nog geen reden om niet voortreffelijk te eten bij Ampie. Wij handhaven ons in de 5^e klasse, waar we vermoedelijk ook thuishoren.

Erasmus 2 – RSG 1         5-3

In Rotterdam in het hol van de leeuw aantreden tegen de koploper: ook daar hebben wij geen moeite mee. Tegen RSR Ivoren Toren – met maximale score aan de leiding in klasse 5H en gemiddeld per bord zo’n 150 ratingpunten sterker dan wij – stond het na een traag begin 0-2 in het voordeel van de onverschrokken strijders uit Roosendaal (overigens met een fors percentage hele en halve Rotterdammers aan boord).
Jacques demonteerde met verve de verdediging van zijn tegenstander en kon in een fraaie slotstelling het punt incasseren. Ik had een gelijk opgaande partij, maar mijn tegenstander deed kort na elkaar twee mindere zetten, waarna de winst niet moeilijk meer was.
Hans berustte in een plusremise, maar daarna haperde de puntenmachine toch even.
Dré zag zich geconfronteerd met verlies van eerst één en toen twee pionnen, die ook nog eens vrijpionnen werden en Nico liet zich in redelijke stand verrassen door een onverbiddelijke klok, waarna de stand weer gelijk was.
Met de eerste drie borden nog in bedrijf werd het spannend. Jan leek een kansrijke mataanval op te bouwen, maar meer dan zetherhaling zat er toch niet in. Ted kwam in een ongunstig eindspel met gelijke lopers en moest de vlag strijken. Toen was alle hoop op Marc gevestigd. Hij zag een kansrijk middenspel uitmonden in een nachtmerrieachtig paardeneindspel. Gezien de bekendheid van Marc met meetkundige patronen, doorzag ongetwijfeld alle relevante lijnen, kwadranten en driehoeken om een dreigend pat te vermijden. Wij meenden zelfs het parallellepipedum te zien passeren, maar zeker is dit niet. Dit alles neemt niet weg, dat zijn tegenstander het uitgekookt wist te verdedigen en na vijfeneenhalf uur spelen de remise binnenhaalde. Hoe aantrekkelijk ook –  en wellicht hard nodig!-  , de optie op groepskorting bij Mona’s Brazilian Wax lieten we moe maar voldaan passeren.
De uitslag 4 ½ – 3 ½ plaatst ons comfortabel in het peloton, waar wij zowel degradatie als promotie ontlopen en dat biedt perspectief voor volgend seizoen.

Maandag 16 januari kregen we De Baronie op bezoek. Hun roem was ons vooruit gesneld. Ze kwamen op maximale sterkte met een gemiddelde rating van ongeveer 1700. Wij legden ruim 100 punten minder op de weegschaal. Bewust speelden we niet op volle oorlogssterkte om het promotiespook te ontlopen. Voor onze selectie is de eerste klasse te hoog gegrepen. We hebben wel geknokt, maar met de handrem er op. Suus speelt veel 10 minuten partijtjes op internet en hield dit tempo vol, waar veel tijd beschikbaar was om na te denken. Helaas gaf hij al snel de partij uit handen. Jacques speelde naar eigen zeggen te behoudend en durfde op een gegeven moment een goede voortzetting niet te spelen, waarna de partij hem ontglipte. Nico speelde degelijk, maar het evenwicht werd niet verbroken. Als laatste was ik nog bezig, waar dus niets meer op het spel stond. In  antwoord op  “Oude Mannen” speelde mijn opponent een vreemde opening, waardoor ik min of meer gedwongen was om een stuk tegen 2 pionnen te offeren. Het bleef een wilde partij, waar uiteindelijk een stelling over bleef waarin wit 6 pionnen en een loper over hield tegen paard loper en 3 pionnen. Het was onduidelijk hoe dit af zou lopen, althans voor ons. Er werd dus tot remise besloten.

1 – 3 Hoera! Geen promotie!!

Met een ernstig gehandicapt team, dat drie van zijn vaste krachten moest afstaan aan de woeste wervelingen van het noodlot, moesten wij het team van Bergen op Zoom ook nog eens opwachten in een andere locatie dan ons eigen Veestallen. Verdwenen was het thuisvoordeel van de nestgeur en van het vooruitzicht op bitterballen en een zeer lange nazit.
Overigens zijn wij bij Black Horse prima ontvangen, daarover geen onvertogen woord.

Op voorhand zou Uw Captain getekend hebben voor een gelijk spel, meer zat er zeker niet in en daarbij was het ook nog maar de vraag hoe de blamage tegen CSV verteerd zou zijn.
Het begin was voortreffelijk: Jan richtte al zijn stukken op d2 en tikte zijn tegenstander vlot van het bord. Daarna consolideerden Suus en Hans (herrezen na enige cruciale reparaties) de stand met twee vlekkeloze remises. Arco leek in de stemming om zijn successen in het zaterdagteam voort te zetten, trok met alle voorradig materiaal ten strijde, maar zag daarbij “dingen die er niet waren”, hetgeen de Bergenaren de gelijkmaker bezorgde.
Nog vier partijen te gaan. Nico stond comfortabel, Jacques ook en ik mocht op remise hopen. Ab was aan het achtste bord na een goede openingsfase in de versukkeling geraakt, verlies leek nog een kwestie van enkele zetten.
Het liep even anders. Ik bleek in het verre eindspel mijn impulsen niet onder controle te hebben en verloor, maar Ab goochelde een onwaarschijnlijk eeuwig schaak tevoorschijn, waarmee hij zijn debuut in het zaterdagteam extra glans gaf.
Jacques ging dit keer voor de schoonheidsprijs en besliste zijn partij in grootse stijl, waarna Nico – met weinig tijd op de klok – geen risico’s meer kon nemen en met remise de stand op 4-4 bracht.       

We staan nu comfortabel op de vierde plaats. Van de teams die boven ons staan hebben we er nog eentje niet gehad: de koploper RSR Ivoren Toren 2. Op 11 februari treffen we die, dan spelen we weer eindelijk eens een uitwedstrijd – in Rotterdam.

Totale afzwaaiers, over de bal heen maaien, balletje breed, passes die niet aankomen. Dit gaat niet over de groepsfase van het Nederlands elftal, maar over de belangrijke wedstrijd tegen CSV 2. Ons gevierde team, de trots van de Kaai en overige gebiedsdelen kende een collectieve off-day.
Arco speelde een gloedvolle partij met een bommentapijt aan hele en halve dreigingen. “Zo’n partij spelen en dan nog winnen ook!”, was zijn terechte en tevreden commentaar. Maar dat was het dan wel zo’n beetje. Op dat moment stonden we al verloren, het werd uiteindelijk 3-5. Het is al te pijnlijk om in detail op de andere partijen in te gaan. Kansrijke stellingen liepen remise, gelijke stellingen gingen verloren.
Er zit niets anders op dan de rug te rechten en op 17 december met het mes tussen de tanden Bergen op Zoom op te wachten. Gelukkig hadden we al een klok.

RSG 1 – CSV 2         3 – 5

(Rating is ook maar een mening 2)

Maandagavond 14 november dacht ik een uurtje te gaan genieten van deze match. We hadden een relatief sterk team op de been gebracht met Jan, Arco, Dree en Suus. Oisterwijk had minder menskracht beschikbaar. Jan zat bijvoorbeeld te spelen tegen iemand zonder rating, die het voorzover ik het heb gevolgd redelijk lang kon keepen. Arco won soepeltjes op 2. Op 3 speelde Dré, die de laatste tijd weer aardig in vorm is. Helaas was dit vanavond niet te zien. Toen ik wegging had hij al een stuk gemorst, waarna hij dapper bleef strijden voor een halfje. Helaas lukte dat niet. Suus stond al snel een pion achter (gambiet of slordigheid ?), maar vertelde mij nog alle hoop te hebben op een goed resultaat. Helaas, dat is niet gelukt. Oisterwijk mag trots zijn op het matchpunt.
Wij blijven waarschijnlijk gedeeld met Rode Lopers, bovenaan staan. De krachtverschillen zijn groot in deze klasse en er zijn verrassende uitslagen. Het team moet beter gaan spelen om kampioen te worden, maar zitten we daar op te wachten?

Cappie

Gretig en jong. Dat gaat iets minder op voor ons eigen zaterdagteam, maar zeker wel voor het team uit Cappelle aan den IJssel, dat ruim een half uur voor aanvang al aan de poort stond te rammelen. Terwijl de schoonmaak nog in de afrondende fase was en de kachel nog wakker gepookt moest worden, stond het team van CSV 3 al te springen om hun jeugdig elan te meten met de bezonken wijsheid van onze spelers, die zich eerst vooral concentreerden op de voortreffelijke kroketten van Ampie.

Op papier was het een makkie: Het verschil in rating was gemiddeld bijna 400 punten in ons voordeel. Maar ja, rating is ook maar een mening, zoals bleek uit het strijdverloop: Geen snelle beslissingen, geen ten hemel schreiende openingsfouten, zelfs geen telefoon ging af. Aan alle borden werd strijd geleverd en de eerste twee uur was er weinig verstandigs over te zeggen.

Tegen drie uur viel de eerste beslissing: Aan het achtste bord werd remise voorgesteld, hetgeen Pieter aanvaardde omdat de complicaties groot waren en de stelling onoverzichtelijk. Kort daarna won Marc aan het derde bord. Zijn tegenstander miste een kans voor open doel hetgeen Marc met samengeknepen billen en getraind pokerface moest ondergaan, maar daarna was het snel klaar: aftrekschaak, damewinst en RSG stond op voorsprong. Dré stond gerieflijk en kwam in een boeiend eindspel dat hij tegen elke speler met een rating van rond de 1000 gewonnen zou hebben. Deze tegenstander wikkelde het echter perfect af en de remise was een feit.

Ted moest concluderen dat er in zijn partij niets te halen was, al werd er nog lang geduwd en getrokken. Arco zag zijn stelling langzaam tot winst komen. Twee punten voor en de middag vorderde. Een rondje langs de borden stelde gerust: Ik stond duidelijk beter, Jan en Nico minstens gelijk. Uiteindelijk mocht ik inderdaad de winst incasseren, maar bij de andere borden ging het toch nog mis. Door pech, onderschatting, misrekening in gecompliceerde stellingen? Doet er lekker niet toe,
4 ½ – 3 ½ was de eindstand. CSV 3 heeft zich voortreffelijk geweerd en ons een goed voorbeeld getoond: Als zij bijna 400 punten boven hun niveau kunnen spelen, waarom zouden wij dat dan ook niet kunnen, bijvoorbeeld thuis tegen CSV 2 op 25 november?

Wanneer je de diverse schaaklocaties in de provincie beziet, valt wederom op hoezeer wij het treffen met De Veestallen. Geen kwaad woord over de gastvrijheid in Rijen, maar de voorzieningen zijn, laten we zeggen, sober. Na een hartelijk welkom werd het eerste kwartier van de avond gevuld door het instellen van de klokken, een geheimzinnig ritueel met repeterende klikgeluiden, waarin de echte liefhebber fraaie ritmische patronen kan ontwaren.

Onze captain was in de garage voor onderhoud, maar wist wel een team op de been te brengen, waarin ervaring, souplesse en daadkracht om voorrang streden.
Bij Arco stond bord 1 onmiddellijk in lichterlaaie en dat bleef de hele avond zo. Jacques speelde naar eigen zeggen na een kalme opening brutaal en dat leverde alvast een stuk op. Nico stond wat krap, maar degelijk. Tact gebiedt mij om over het vierde bord te zwijgen.

Langzaam kwam er tekening in de strijd: Met nog 4 minuten op de klok bood Nico remise aan. Het was het zoveelste remiseaanbod, maar deze werd aangenomen, omdat Nico inmiddels duidelijk beter stond. Jacques walste ondertussen de stelling van zijn tegenstander met enig plezier volledig plat, waarna de winst genoteerd kon worden.
Aan het eerste bord wist op een gegeven ogenblik niemand meer wat er eigenlijk gaande was, maar Arco won uiteindelijk wel met nog 5 seconden op de klok. Beide spelers hadden genoten en zo hoort het eigenlijk ook.
Zuchtend onder de hoge verwachtingen die een reservecaptain nu eenmaal moet torsen, won ik vanuit de opening twee centrumpionnen, gaf vervolgens een toren weg, vermeed tweemaal eeuwig schaak en bereikte een gewonnen stelling, die ik totaal verknoeide. Al met al niets bijzonders dus.
 
Een fraaie winst voor ons team dat aan kop gaat in de competitie. Op 14 november wachten wij Oisterwijk B in Roosendaal op. Met bitterballen!

Caissa Gilze Rijen  –  RSG         1 ½ – 2 ½

In Kruiningen heb je voortreffelijk bereik, ik kan niet anders zeggen. En ik kan het weten, want na nog geen uur spelen ging met een helder geluid mijn telefoon af. Ik had het geluid uitgezet, maar niet uit genoeg blijkbaar – een technisch raadsel dat ik nog niet heb opgelost.
Regels zijn regels, maar je kunt er goed chagrijnig van worden. Daarmee stond ons team bij het debuut in Klasse 5H onmiddellijk op achterstand. Inderdaad: een telefoongambiet. Gelukkig maakte Marc aan het derde bord snel gelijk: zijn tegenstander zag een penning over het hoofd en kon gelijk opgeven. Even later kon ook Jan het punt noteren na een partij die hem weinig hoofdbrekens had gekost.

Tot zover alles onder controle, maar een blik op de overige borden gaf weinig reden tot vreugde. Van de partij van Jacques viel weinig verstandigs te zeggen, maar Ted, Nico, Suus en André stonden allemaal materiaal achter. André wist de remise te redden, doordat zijn tegenstander een stuk vastpakte, dat hij kennelijk niet wilde spelen. Aanraken is zetten (regels zijn regels, nietwaar), maar grootmoedig werd tot remise besloten. Jacques sloeg een remiseaanbod af, terwijl Nico, ondanks hevig verweer moest opgeven.
De stand was weer in evenwicht. Suus speelde een wonderlijke partij: snel spelend won hij vanuit de opening een pion. Vertrouwend op zijn techniek ruilde hij in hoog tempo af, waarbij hij een kleinigheidje over het hoofd zag en een groot deel van de middag met een pion minder de partij moest zien te redden. Naar Hoevense traditie rechtte hij de rug en haalde foutloos het halve punt binnen.
Bij Jacques was de stelling in brand geschoten met fraaie wederzijdse dreigingen. Secuur spelend scoorde hij een belangrijk punt: 4-3. Nu moest alleen Ted zijn partij nog zien te houden.

Terwijl de avond viel over Zuid-Beveland en de boeren hun stikstofdepositie van het land haalden, ging de strijd aan bord 2 verder. De tegenstander van Ted probeerde langdurig een gat in de defensie te slaan. Ondanks een vrijpion meer, maar met lopers van ongelijke kleur lukte dat uiteindelijk niet. Secuur werk van Ted en een opgeluchte teamleider!
Dit was een stroef begin in de 5^e klasse. Ik raad onze clubleden het spelen van het Telefoongambiet ernstig af. 

DZD 1 – RSG 1   3½  –  4½